In de huidige uitgave van DIE ZEIT (weekblad) staat een interessant artikel over tennissers van wereldklasse - over eenzaamheid, isolatie en burn-out. Het gaat over hoe supertalenten op 16-jarige leeftijd uit hun omgeving worden weggehaald en in een professionele omgeving worden geplaatst. De doorslaggevende factor hierbij is dat er geen ruimte of tijd is voor vrienden.
Ik vond de volgende zin van de auteur, Andrea Petkovic, een voormalig professioneel tennisspeelster, bijzonder veelzeggend: "De fanatasie wil je ziel, een paar lichaamsdelen (schouder of knie) en je privéleven, maar is niet van plan er iets voor terug te geven behalve een paar zakken geld."*.
De consultants, dokters, agenten en trainers beslissen dat de tijd van het talent te kostbaar is, het lichaam te fragiel. Dit zijn mensen die niet geïnteresseerd zijn in mensen, maar in hun prestaties. Ze evalueren de atleet op basis van hun klasseringen op toernooien - ja, ik zit nog steeds in het tennis 😉 De atleet krijgt van hen zijn prestatiegerichte eigenwaarde.
De ziel, de geest en dus de mentale gezondheid, die cruciaal is voor prestaties op lange termijn, worden naar de achtergrond verdrongen. Terwijl vrienden druk en ondersteunend zijn met hun A-niveau, zelfontdekking tijdens een reis naar het buitenland of het kiezen van een studie TEGELIJK, wordt de topsporter omringd door bloedzuigers die hun sportcarrière willen bevorderen. Een 16-jarige is echter afhankelijk van sociale contacten met vrienden, ongeacht hun sportprestaties, om gezond te blijven - dit resulteert in hun sociaal gemedieerde eigenwaarde. Wie ben ik, en zo ja, hoeveel?
Dus als een 16-18-jarige besluit om een carrière in het honkbalpolo na te streven, offert hij zijn sociale contacten met gelijkgestemden op ten gunste van meedogenloos winstbejag, terwijl een atleet die zijn zinnen heeft gezet op de universiteit tot zijn 18e gewoon naar school gaat - met vrienden. Hopelijk gaat deze sporter daarna studeren in de VS. Nogmaals, veel gelijkgestemde mensen die nauwelijks ouder zijn dan onze speler.
Door de combinatie van wedstrijdsport en studie kun je werken aan je eigen copingmechanismen, omgaan met tegenslagen, in dialoog met anderen. Als er na de universiteit een professionele carrière volgt, is de sporter rond zijn 22e uitgerust met aanzienlijk meer instrumenten op emotioneel, mentaal en sportief gebied om zijn nieuwe situatie de baas te worden. Als een professionele carrière niet volgt na de universiteit, was je waarschijnlijk de verkeerde keuze toen je 16 tot 18 was.
In plaats van zelftwijfel en problemen om aansluiting te vinden in het dagelijks leven na 3-4 onbevredigende jaren in het professionele honkbal, heb je misschien een honkbalcarrière aan de universiteit achter de rug en een bachelordiploma op zak - ook niet slecht - noch voor je prestatiegemedieerde noch voor je sociaal gemedieerde gevoel van eigenwaarde.
*DIE ZEIT Nr. 29
**Boektitel van Richard David Precht